Η κατηγοριοποίηση των κλιματιστικών συνήθως βασίζεται στην απόδοση τους, που μετράται σε BTU, ήτοι British Temperature Unit. Πρόκειται για μονάδα μέτρησης ψυκτικής ισχύος. Σε άλλες χώρες, αντί του βρετανικού συστήματος, η ισχύς μετράται σε KW (Kilowatt), με αντιστοιχία 1 KW= 3414 BTU ανά ώρα.
Μία άλλη παράμετρος, παραμελημένη στην Ελλάδα, είναι η μέτρηση EER, energy efficiency rating, που φανερώνει την απόδοση του κλιματιστικού μηχανήματος σε σχέση με την ενέργεια που καταναλώνει.
Το σίγουρο πάντως είναι πως ο υποψήφιος αγοραστής μπαίνοντας σε ένα κατάστημα αναμφίβολα θα έρθει αντιμέτωπος κυρίως με τα BTU.
Σε κάθε περίπτωση, το «όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα» δεν είναι κανόνας, ιδίως όταν έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος. Η ανάγκες σε ψυκτική ισχύ εξαρτώνται από τις διαστάσεις του χώρου.
Κατά κύριο λόγο λαμβάνονται υπόψη τα τετραγωνικά μέτρα, εφ’ όσον αναφερόμαστε σε οικιακό χώρο. Βέβαια, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν η μόνωση, το ύψος, ο κόσμος που βρίσκεται στο χώρο, η εσωτερική διαμόρφωση, οι γυάλινες επιφάνειες και ανάλογοι παράγοντες- αν και αφορούν περισσότερο σε επαγγελματικά περιβάλλοντα υψηλών απαιτήσεων.
Υπάρχουν, για αυτό το σκοπό, ειδικά προγράμματα ηλεκτρονικού υπολογιστή που υπολογίζουν τις ψυκτικές ή θερμικές απώλειες. Στην πράξη βέβαια, για το σπίτι τουλάχιστον, τα πράγματα είναι σαφώς πιο απλά.
Για νορμάλ λοιπόν απώλειες, διαιρείται το εμβαδόν του χώρου δια 2 και πολλαπλασιάζεται επί 1000, για να βρεθεί σε BTU το ανώτερο όριο ψυκτικής ισχύος που απαιτείται.
Για παράδειγμα, για ένα σαλόνι 50 τ.μ., διαιρούμε δια 2 και βγάζουμε 25. Επί 1000, μας δίνει 25000 BTU ως ανώτερο όριο, άρα κανείς κινείται στα 20000 με 25000 BTU. Αντίστοιχα, ένα υπνοδωμάτιο 20 τ.μ. αρκείται σε 9000 BTU κ.ο.κ.
Να σημειωθεί πως ο τύπος αυτός είναι καθαρά εμπειρικός και δε στοιχειοθετείται επιστημονικά- αλλά μπορεί να συνδράμει στον στοιχειώδη έστω υπολογισμό των αναγκών κάθε υποψήφιου πελάτη.
Μία άλλη παράμετρος, παραμελημένη στην Ελλάδα, είναι η μέτρηση EER, energy efficiency rating, που φανερώνει την απόδοση του κλιματιστικού μηχανήματος σε σχέση με την ενέργεια που καταναλώνει.
Το σίγουρο πάντως είναι πως ο υποψήφιος αγοραστής μπαίνοντας σε ένα κατάστημα αναμφίβολα θα έρθει αντιμέτωπος κυρίως με τα BTU.
Σε κάθε περίπτωση, το «όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα» δεν είναι κανόνας, ιδίως όταν έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος. Η ανάγκες σε ψυκτική ισχύ εξαρτώνται από τις διαστάσεις του χώρου.
Κατά κύριο λόγο λαμβάνονται υπόψη τα τετραγωνικά μέτρα, εφ’ όσον αναφερόμαστε σε οικιακό χώρο. Βέβαια, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν η μόνωση, το ύψος, ο κόσμος που βρίσκεται στο χώρο, η εσωτερική διαμόρφωση, οι γυάλινες επιφάνειες και ανάλογοι παράγοντες- αν και αφορούν περισσότερο σε επαγγελματικά περιβάλλοντα υψηλών απαιτήσεων.
Υπάρχουν, για αυτό το σκοπό, ειδικά προγράμματα ηλεκτρονικού υπολογιστή που υπολογίζουν τις ψυκτικές ή θερμικές απώλειες. Στην πράξη βέβαια, για το σπίτι τουλάχιστον, τα πράγματα είναι σαφώς πιο απλά.
Για νορμάλ λοιπόν απώλειες, διαιρείται το εμβαδόν του χώρου δια 2 και πολλαπλασιάζεται επί 1000, για να βρεθεί σε BTU το ανώτερο όριο ψυκτικής ισχύος που απαιτείται.
Για παράδειγμα, για ένα σαλόνι 50 τ.μ., διαιρούμε δια 2 και βγάζουμε 25. Επί 1000, μας δίνει 25000 BTU ως ανώτερο όριο, άρα κανείς κινείται στα 20000 με 25000 BTU. Αντίστοιχα, ένα υπνοδωμάτιο 20 τ.μ. αρκείται σε 9000 BTU κ.ο.κ.
Να σημειωθεί πως ο τύπος αυτός είναι καθαρά εμπειρικός και δε στοιχειοθετείται επιστημονικά- αλλά μπορεί να συνδράμει στον στοιχειώδη έστω υπολογισμό των αναγκών κάθε υποψήφιου πελάτη.
